Kastljósið í dag, 28. nóv

Verð að segja að Drífa Snædal stóð gríðarlega vel í dag þegar hún mætti Agli Helgasini í kvöld. Hún var skrifaði grein í Fréttablaðið í dag þar sem hún talaði um að sniðganga þátt hans vegna þess að hún telur Egil vera of karllægan þegar hann velur sér viðmælendur í þætti sína. Gæti ekki verið meira sammála henni.
Helgi Seljan og Egill veru frekar hallærislegir í þessu viðtali fanst mér. Þeir settu Drífu í einhverskonar öfgahóp jafnréttisbaráttu kvenna. Kommon!!!!!
Drífa er að berast fyrir fjöldan, ekki bara fyrir konur, hún er að berjast fyrir jafnrétti, og hefur gert það að mínu mati mjög vel. Hún er ein af þeim konum sem sjá til þess að við hinar sem sofnum á verðinum vökknum af og til.
Sjá grein Drífu hér:
Tekið úr fréttablðinu. 28. nóv. 2007 bls 20

"Umræðan Jafnréttismál Eitt það fyrsta sem stjórnmálakonur læra er að segja aldrei nei þegar þeim býðst að fara í fjölmiðla.
Umræðan

Jafnréttismál

Eitt það fyrsta sem stjórnmálakonur læra er að segja aldrei nei þegar þeim býðst að fara í fjölmiðla. Fólk í jafnréttisbaráttu hefur deilt á fjölmiðlafólk í gegnum tíðina fyrir að birta skökk kynjahlutföll enda gefa rannsóknir fullt tilefni til að gagnrýna það. Sumt fjölmiðlafólk hefur á móti sagt að erfitt sé að fá konur til að mæta og einmitt til þess að taka tillit til þessarar gagnrýni hefur einfaldlega ekki verið leyfilegt fyrir konur að segja nei. Á þessum forsendum höfum við skóflað öllu öðru til hliðar – við mætum ef við erum beðnar. Auðvitað er fjölmiðlafólk með afar misjafna jafnréttisvitund. Þannig standa margir sig mjög vel en sumir fjölmiðlamenn eru svo ómeðvitaðir, ef ekki vitundarlausir, að ég velti því fyrir mér hvort þeim sé illa við konur, hræddir við þær eða telji konur bara einfaldlega ekki hafa neitt merkilegt fram að færa.

Það er viðurkennd aðferð hjá misréttissinnum að hampa fjarvistarsönnunum fyrir minnihlutahópa. Þannig er Condoleezza Rice fjarvistarsönnun fyrir aðra blökkumenn í valdastöðum í Bandaríkjunum og gott ef ekki konur líka. Lengi vel var ein kona í ríkisstjórn Íslands sem gegndi þessu hlutverki og í sumum sjónvarpsþáttum þykir enn nóg að vera með eina konu í panel, svona til að sýna að konur megi líka vera með. Hér þrífst sko ekkert misrétti, það er alveg heil kona í hverjum þætti. Þær mega sko alveg vera með, bara ekki alveg jafn mikið með og karlar.

Á einhverjum tímapunkti verður afar þreytandi fyrir konur að vera þessi fjarvistarsönnun, vera þessi eina sem má vera með til að sefa brjáluðu femínistana. Af einhverjum ástæðum þykja það nefnilega vera öfgar að krefjast algers jafnréttis milli karla og kvenna, í fjölmiðlum sem og annars staðar. Þegar jafnréttissinnar eru búnir að benda á kynjaskekkjuna árum saman kemur að því að mælirinn er fullur. Hvað er til ráða? Eigum við að halda áfram að tala fyrir daufum eyrum eða grípa til þeirra aðgerða sem við getum – neita að vera fjarvistarsönnun fyrir áframhaldandi misrétti? Höfum við á einhverjum tímapunkti rétt til að segja: "Nei, veistu, ég er ekki til í þetta fyrirkomulag lengur?"

Höfundur er framkvæmdastýra Vinstri grænna."